Halina Ludwikowska - Wieczór nad wodą

Słoneczko coraz niżej, już kąpie się w wodzie,

cienie coraz dłuższe, jakby senność w przyrodzie,

a zatoczka jeziora Duś, jak tafla lustrzana,

przeglądają się w niej drzewa, obłoki, przegląda trzcina,

tu na dobranoc swoim dzieciom

śpiewa ptaszyna...

Naglę plusk ryby zmącił lustro wody,

popłynęły kręgi, kręgi, kręgi,

spłoszyła się ważka niezwykłej urody,

z góry doleciały samolotu dźwięki:

Kukułka za lasem odlicza  komuś lata,

szczekanie psa  odbiło się echem,
zaryczały krowy wracające z pastwiska,
ąż  zapachniało mlekiem...

A na tle błękitnego nieba koronkowe cuda drzew
i bocian nisko lecący do gniazda
i czyjś daleki śpiew...
Białe lilie już też ułożyły swe kwietne głowy
na liściach jak kryzach zielonych.

A na drugim brzegu
białą smugą unosi się dym z komina,
pewnie matka wieczerzę gotuje
zasiądzie zmęczona pracą, cała rodzina.
Gdzieś z łąk doleciał zapach siana,
a z ogrodu maciejka uperfumowana
emituje swój zapach jak może,
i wszystko to dzięki Tobie
i wszystko to dzięki Tobie Boże!

                                Halina Ludwikowska