... A to wiedz że w dniach ostatecznych nastaną trudne czasy:
Ludzie bowiem będą samolubni, chciwi, chełpliwi, pyszni,
bluźnierczy, rodzicom nieposłuszni, niewdzięczni, bezbożni,
Bez serca, nieprzejednani, przewrotni, niepowściągliwi, okrutni,
nie miłujący tego co dobre,
Zdradzieccy, zuchwali, nadęci,
miłujący
więcej rozkosze niż Boga,
Którzy przybierają pozór pobożności,
podczas gdy życie ich jest zaprzeczeniem jej mocy; również tych
się wystrzegaj. Albowiem z nich wywodzą się ci. którzy wdzierają się
do domów i usidlają kobiety opanowane przez różne pożądliwości,
Które zawsze się uczą, a nigdy do poznania prawdy dojść nie mogą.
Podobnie jak Jannes i Jambres przeciwstawili się Mojżeszowi, tak
samo ci przeciwstawiają się prawdzie, ludzie spaczonego umysłu,
nie wytrzymują próby wiary. Ale daleko nie zajdą, albowiem ich
głupota uwidoczni się wobec wszystkich, jak to się z tamtymi stało.
...
Św. Paweł
,,Myślę, więc jestem'' (Cogito, ergo sum).
Kartezjusz
...,,Jeżeli człowiek chce dojść do jasnego poglądu
na siebie samego i na swój stosunek do świata,
musi
ciągle na nowo odwracać uwagę od różnorodności
stanowiącej treść jego myślenia i wiedzy, a koncentrować
ją na podstawowym, najbardziej bezpośrednim fakcie
nieprzerwanego istnienia świadomości.Tylko od niej
rozpoczynając można dojść do światopoglądu
myślącego człowieka.
Myśleć, to znaczy myśleć o czymś.
Faktyczne centrum świadomości człowieka można
określić słowami:<<Jestem życiem, które chce żyć
pośród życia, które chce żyć >>. Jako wolę życia pośród
życia pojmuje siebie człowiek w każdej chwili zastanawia
się nad sobą i nad światem.
Afirmacja życia jest czynem ducha, w którym przestaje
on wegetować, a zaczyna się swemu życiu oddawać z szacunkiem,
aby mu nadawać jego prawdziwą wartość.
Afirmacja życia stanowi pogłębienie, uduchowienie i
wzmożenie woli życia.
Człowiek, który się staje myślący, odczuwa jednocześnie
wobec każdej woli życia konieczność poszanowania tego
życia, podobnie jak własnego.Przeżywa on to inne życie we
własnym życiu.
Za istotę dobra uważa: życie utrzymać, sprzyjać mu, życie rozwijające
się doprowadzać do największego rozkwitu;
za złe uważa: życie niszczyć, szkodzić mu, a rozwijanie się
życia hamować.To jest logicznie konieczna, podstawowa, absolutna
zasada moralności.
...Etyczny jest człowiek tylko wówczas, gdy dla niego
święte jest życie jako takie, życie rośliny, zwierzęcia czy człowieka, i który
ofiarowuje się z pomocą każdemu życiu znajdującemu się w potrzebie.
Tylko uniwersalna etyka przeżywania bezgranicznie rozszerzonej odpowiedzialności
wobec wszystkiego, co żyje, daje się uzasadnić rozumowo.
Etyka zachowania się
ludzi miedzy sobą nie jest czymś samym dla siebie, ale stanowi tylko szczególny
przypadek wynikający z tamtej ogólnej.
Etyka poszanowania życia obejmuje więc wszystko,
co można określić jako miłość, poświęcenie, współczucie, współudział w cudzej
radości lub dążeniu.
...Tego nie można jednak wypełnić całkowicie, ponieważ także człowiek podlega
prawu tajemniczemu i pełnemu grozy, że musimy żyć kosztem innego życia,
przez co staje się ciągle na nowo winien niszczenia życia i szkodzenia mu.Jako
istota etyczna... pragnie wykazać słuszność humanitarności i przynosić ulgę w
cierpieniu ".
,,Przez przemyślenie pogłębiona wola etycznego postępu wyprowadzi nas z braku kultury
i związanej z nim nędzy do prawdziwej kultury.
Wcześniej czy później musi nadejść prawdziwe
ostateczne odrodzenie, które przyniesie światu pokój ".
Albert Schweitzer
