Smutek

 

 

Zobacz, w deszczowej poświacie powitał nas

chłodny dzień i chmury się snują po niebie,

a serca oba tęsknią do siebie i zobacz te pola

w deszczu skąpane wołają z oddali.

 

 

 

Serce moje woła do ciebie, wróć do mojej ciepłoty,

 

 

Wróć tu, gdzie fruwa złoty motyl

Odleci stąd słońca promień,

ogrzeje nasze dłonie

i serce moje ogrzeje

 

 

 

i tak rodzą się nadzieje i wodna toń jeziora,

 

zabłyśnie kolorami

 

 

a my popłyniemy w dal po wodzie kajakami.

 

 

 

 

Dobijemy do przystani,

 

 

Tam gdzieś, gdzie żyją zakochani,

 

 

 

Wpatrzeni w piękną jezior toń i zachód słońca

do którego tęsknimy od miesiąca.

 

 

 

Wstaniemy z nocnego snu i ptak do gniazda wraca

spłoszony

 

 

 

To wiosny wszak znak, bo on wiosną zrodzony

 

 

A smutek zawsze gości, gdy coś się złego dzieje,

A człowiek cóż takiego?

On zawsze ma nadzieję.

 

  

                                                                                                                  Jarosław Choromański