,, Gryf '' - Sanitariuszka

Jest druh, jak białe serce na żołnierskiej duszy,
wszystko możesz w gniewie obrócić w przekleństwo,
jej to nie tyczy.

Pamiętam na zawsze, do ataku ruszył
na białą broń nasz pluton... Zryw  przy zrywie,
obok wykrzywione parły naprzód twarze,
broń drżała, niosło nas porywem
w świst, który wybuchem ogłusza i parzył...

Potem,potem, gdy któryś ocalał,
za rozbicie czołgu benzyną, zza rogu chałupy
poważnie i uroczyście krzyżyki dawali...

A ona tuż za atakiem, z rozwianą czupryną,
taka mała, przy rannych chłopcach co zalegli pole
kładła się na ziemi i szmatę z jodyną
wciskała pod mundur, gdzie raptem rozbolał
czerwoną plamą spazm fioletu, szumu i niemocy...

Po rozbiciu tankietek również tam zostałem
w bróżdzie za rzeczką, czekałem do nocy,
aż wreszcie  przypełznie - jak ją zwać - ta Mała
co to na biwaku torbę od lekarstw czyściła jak inni karabin
i co się naprawdę, na chwilę potrafiła gniewać,
gdyś jej przypominał: bo...
bo chociaż wciąż ćwiczyła, gwizdać nie umiała...

Z walki, gdy cię ktoś zabierze, wyjść można,
- wyżyć trudniej - więcej od szczęścia zależy
i od takiej malutkiej czasami dziewczyny.

Czy pamiętasz tę chatę nad rzeką
i gorączkę i duszność, w koncie snopek słomy
i myśl, i milczenie, które żalem pieką
i raptem trzask drzwi i wzrok przestraszony
gospodarza. - Niemcy... tutaj idą!
Milczenie...

- Mała. podaj nagan i prędzej uciekaj!...
już nic nie bolało, ... skończone...

Chłop szukał czapki, co za głupia chwila.
Odpięła kaburę:- Masz, ale daj słowo, że
tylko w ostateczności...Uśmiech się przymilił...

- Bierzmy!!! Kto po krwi upływie
jest bardzo przytomny, chłop za koc tarmosił,
głowa o próg wysoki ciężko uderzyła,
oto łódka i rzeka leniwie między szuwarami
płynąca i prąd który już unosił,
zdziwienie niepomierne...

Strzały gdzieś w pobliżu targnęły powietrzem
za chłopem, pewne zmykał chyżo...
Widziałem niebo, łódka między tataraki
wpłynęła i powoli mijała ich szpady.
Mała raz mi przywarła do dna, oczy zakryła kułakiem
i na skos piersi leżąc łkała gradem łez.
- Pewnie zobaczyli !

- Cicho... Mała... daj odetchnąć.
Po długiej, jakże długiej chwili, wyczekiwania
wciąż ta sama cisza, głosy niemieckie dalej,
już pożar chaty w dymie się rozpalał...

tylko Mała jeszcze pełna szlochu
przytulona do piersi zielonym mundurem,
jak ktoś, kto ponad życie wyrósł i pokochał
jakimś kołyszącym i jak obłok cudem...

- Cicho Mała, daj odetchnąć...Prąd niósł przy trzcinie
jakże długo nasze przytulone, zasłuchane głowy...

Potem , kiedyś na melinie
patrzysz przez okno: wózek, para koni,
chłopcy idą drogą rozciągniętym sznurem
i Mała, serce ci dzwoni, hej radością,
jak rzeka. Mała, witaj!

Od komina blask złoty rzuci się po izbie,
chłopcy coś zaśpiewają, usiądziesz na przyźbie,
Mała spojrzy w oczy swoim jasnym świtem,
jodły zaszumią, pies  się przyplącze i smutek.

- Wiesz, Romek zabity...!

Szkoda jej, tak jak nigdy, jak nigdy nikogo,
jodły szumią o jej chłopcu, serce o nim kołacze
mrok coraz większy, słowa nic nie mogą...

oczy jej smutne patrzą i nie płaczą
w złoty blask  od komina;

a cisza w krąg płynąc
w każdej myśli odmienia;

czemu on właśnie, czemu musiał zginąć?
Taki żal Małej...

         Dziękuję  Ci ,, Lalu". W Twojej osobie
 składam hołd wszystkim polskim kobietom ponad
 miarę ofiarnym, dzięki którym przetrwaliśmy 
 czas wojny.

                                                                                                       ,, Gryf "