Te fijołki, co mnie nęcą,
Te nie siedzą skryte w trawie-
Lecz spod długiej, ciemnej rzęsy
Patrzą na mnie tak ciekawie.
Spod tej rzęsy, co ocienia
Piękniej niżli traw zieloność,
W niebieskiego mgle spojrzenia
Patrzy na mnie nieskończoność.
Niezmierzona, dziwna głębia!
W niej się wszystko, wszystko mieści:
Wymarzone senne skarby,
Czarodziejskich raj powieści
Ale na tych skarbach wróżka
Położyła swe pieczęcie.
Strzeże ocząt i serduszka
Sen cudowny i zaklęcie.
I te oczy drzemią jeszcze
Otoczone tajemnicą.
Choć z nich czasem błyśnie płomień
jedną wielką błyskawicą.
Spod spuszczonych skromnie powiek
Widać jakby jutrznię nową...
O, szczęśliwy stokroć człowiek,
Kto odgadnie zaklęć słowo!
Szczęsny.Komu się otworzą
Pełne blasku i pieszczoty!-
Wędrowałem na kraj świata,
Byle znaleźć ów klucz złoty.
O,fijołki! lube, zdradne
Troska dręczy mnie surowa
Bo ja zginę i przepadnę,
Nie znalazłszy zaklęć słowa.
21X 1871
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz