poniedziałek, 4 sierpnia 2025

O, Panie -Św, Franciszek z Asyżu

 


         O, Panie,

    spraw, abym nie tyle

       szukał pociechy,

         co pocieszał;

nie tyle szukał miłości,

          co kochał.

    Ponieważ dając siebie,

        otrzymujemy;

    zapominając o sobie,

      odnajdujemy siebie,

          a przebaczając,

zyskujemy przebaczenie.

 

                                    Św. Franciszek z Asyżu




sobota, 2 sierpnia 2025

CZŁOWIEK - 31.07.2025

 

 


 

 Mama zmarła.

Pogrzeb odbędzie się

31.07.25 o godz 11:00

 

 

 


 

Ukształtował Pan Bóg człowieka z prochu

ziemi i tchnął w nozdrza jego dech życia.

                                         1 Księga Mojżeszowa 2,7




                                  Człowiek 

 


           Wszystko to, co jest widzialne, i to, co jest niewidzialne, to, co ożywione, i to, co jest martwą materią we  wszechświecie i w otaczającej nas przyrodzie, zostało stworzone Słowem Boga (1Mojż. 1 Mojż.1,23- 24). Pewien szczególny przypadek w stworzeniu stanowi człowiek, który jest istotą pierwotnie stworzoną na obraz i podobieństwo Boże, a jego ciało zostało ukształtowane z ,, prochu ziemi"(1 Mojż. 2,7). Job stwierdza: ,, Duch Boży stworzył mnie, a tchnienie Wszechmogącego ożywiło mnie" (Joba 33,4). Życie człowieka ma zatem szczególny charakter  pośród stworzeń. Jak mówi Słowo Boże - jest z Jego tchnienia. W tym ogólnym znaczeniu Bóg jest naszym ojcem - ojcem wszystkich ludzi. Przywileju tego nie można odnieść do zwierząt, ponieważ dla nich - tak, jak dla reszty stworzenia - jest On jedynie Stwórcą.

 

 










To dlatego każdy człowiek jest istotą wyjątkową, o wielkim znaczeniu, gdyż jest szczególnym dziełem Bożym. Przez zdominowanie ludzkiej natury grzechem ( Mojż 3), człowiek jako szczególna istota koronująca stworzenie Boże zatracił moralny charakter i potencjał swego pochodzenia, a jedyną drogą ratunku z tego stanu jest dla niego nowe zrodzenie z Boga (Jana 1,12-13;3,7) Na tej nowej drodze pełnej łaski, Bóg, który jest duchem, daje nam swojego Ducha ( 1 Kor. 1,21- 22). Słowo Boże przedstawia ten fenomen jako nowe stworzenie (1 Kor. 5,17) i dlatego też człowiek zbawiony może stać się podobnym do Boga bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. W aspekcie egzystencji człowieka jednakże bez względu na stan zbawienia ( przez nowozrodzenie) lub jego brak ( Jana 8,24) wieczny byt człowieka nigdy już nie ustanie.

 











        Wyjątkowość pochodzenia człowieka potwierdzona jest przez posiadanie niepowtarzalnych cech, które nie zostały osiągnięte na drodze ewolucyjnego rozwoju: zdolność myślenia, mówienia, posiadania woli, sumienia oraz miłości w jej najgłębszym i najwznioślejszym wymiarze. Cech tych nie posiadają inne istoty, jako że są jedynie ,, ciałem i krwią". Tylko człowiek, podobnie jak Bóg, posiada wiecznego i nieśmiertelnego ducha oraz duszę, Boże tchnienie.

                                                           Dobry Zasiew






 

        Do Zobaczenia

 


Słońce  wschodzi

i zachodzi.

Człowiek rodzi się

i umiera,

 

 

 

 

 

 

 

 




 

 

 

 

 



 


 

 

 

 

 


 ale pamięć o Nim

pozwala nam na to,

że żyje w naszych sercach

wiecznie.


 

Żyjącej w Wieczności Krystynie

                 

      

                                             Szuwarek



czwartek, 31 lipca 2025

Dobro życia - Lew Tołstoj

 

 


To, że jest nam dobrze, kiedy

kochamy i jesteśmy kochani

dowodzi, że dobro naszego życia

tkwi  tylko w miłości .

 

                                                         Lew Tołstoj 

 


 























poniedziałek, 21 lipca 2025

Szczęście - HENRY VAN DYKE

 


 

 

 


 

            Szczęście

jest czymś wewnętrznym,

       nie zewnętrznym;

dlatego nie zależy od tego,

co posiadamy, ale od tego,

        kim jesteśmy.

 


 


 

                                            HENRY VAN DYKE 




 

czwartek, 17 lipca 2025

Główny szlak Życia

 

 



 





            Nie obawiaj się  śmierci, obawiaj się

niespełnionego życia.   

                                 Thomas S. Eliot

 


 

 Pan zadaje śmierć, ale i przywraca do życia,

strąca do krainy umarłych, ale i wyprowadza.

 

                                                     1Sam 2,6

 


 Jeśli żyjemy, dla Pana żyjemy; jeśli umieramy,

dla Pana umieramy; przeto czy żyjemy, czy

umieramy, Pańscy jesteśmy.

                                               Rz 14,8

 


 Mą drogę znasz, choć ja jej nie znam wcale,

ta pewność pokój wlewa w serce me, ucisza

wszystkie trwogi, żale.

Ty drogę znasz, więc czego lękać się?

                                                                                                  Hedwig von Redern